ຖ້າໝູນເວລາກັບໄປເປັນເດັກປະຖົມ ແລະ ມັດທະຍົມໄດ້, ຂ້ອຍຢາກຈະກັບໄປເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ບໍ່ໄປຮຽນເພີ່ມເພາະມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເສຍເວລາຊີວິດໃນໄວເດັກໄປທັງໝົດ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເອົາຄວາມຮູ້ຈາກການຮຽນເພີ່ມເລກ, ເຄມີ, ຟີຊິກ ນັ້ນມາໃຊ້ປະໂຫຍດຮອດ 5% ໃນຊີວິດ, ຂ້ອຍໜ້າຈະຄິດໄດ້ວ່າຄວນຮຽນໃນໂຮງຮຽນກໍ່ພໍຈະໄດ້ເອົາເວລາໄປເຮັດແນວອື່ນທີ່ຕົນເອງມັກ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ຢາກຈະເປັນນັກຮຽນເກັ່ງຮອບດ້ານຄືຄົນອື່ນໆ (ທັງທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນດອກ), ຢາກເສັງເຂົ້າຮຽນມະຫາວິທະຍາໄລ, ຢາກໄປຮຽນຕ່າງປະເທດເພາະມັນມີເສັງເລກ, ເຄມີ, ຟີຊິກ ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາອາດຈະຢາກໄປຮຽນໃນສາຍສັງຄົມເຊັ່ນ: ສັງຄົມສາດ, ປະຫວັດສາດ, ການເມືອງ, ການທ່ອງທ່ຽວ, ກົດໝາຍ, ປັດຊະຍາ, ຈິດຕະວິທະຍາ... ອາດຈະໄດ້ໃຊ້ຄະນິດສາດ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ເຄມີກັບຟີຊິກເລີຍ. ພໍ່ກັບແມ່ໜ້າຈະເອົາເງິນສ່ວນນັ້ນສົ່ງເຮົາໄປຮຽນສິ່ງທີ່ເປັນພອນສະຫວັນພິເສດຄື: ດົນຕີ, ສິລະປະ ແລະ ການກິລາຕ່າງໆ ຫຼື ຢ່າງນ້ອຍກໍ່ໄປຮຽນພາສາຕ່າງປະເທດຫຼາຍໆພາສາກໍ່ຍັງດີ, ທີ່ເປັນຄວາມຕ້ອງການໃນການໃຊ້ເພື່ອຄົນຫາຄົນເອງ ແລະ ນຳໄປເປັນວິຊາອາຊີບໄດ້ໃນອະນາຄົດ. ບາງຄົນມັກເຕະບານເປັນຊີວິດຈິດໃຈ ແທນທີ່ຈະໄດ້ໄປເປັນນັກກິລາ ແຕ່ພັດຕ້ອງໄປຮຽນແພດເພາະມັນເປັນຄວາມຝັນຂອງຄົນສົ່ງເງິນໃຫ້ເຮົາຮຽນ, ບາງຄົນມັກແຕ້ມຮູບແຕ່ກໍ່ຕ້ອງໄປຮຽນບໍລິຫານ ເພາະຄິດວ່າການເປັນນັກແຕ້ມມັນເປັນອາຊີບທີ່ບໍ່ສາມາດລ້ຽງຊີບໄດ້.
ວັນເສົາ-ອາທິດແທນທີ່ຈະແມ່ນວັນພັກຜ່ອນ, ເຮັດກິດຈະກຳ ແລະ ຄວາມສາມາດພິເສດຂອງເດັກແຕ່ເຮົາຕ້ອງໄປຮຽນເພີ່ມເປັນເວລາເຄິ່ງມື້ ຮຽນຟີຊິກ 2ຊມ. ຮຽນເຄມີ 2ຊມ ສ່ວນວິຊາເລກຮຽນຫຼັງຈາກເລີກຮຽນແຕ່ຈັນ-ສຸກ. ເພາະຖ້າເຮົາບໍ່ຮຽນເຮົາກໍ່ຈະບໍ່ໄດ້ຮຽນໃນສິ່ງທີ່ຄູຈະໃຊ້ໃນເວລາກວດກາ ແລະ ຄະແນນຂອງເຮົາກໍ່ຈະຕົກ ແລະ ເປັນຍ້ອນຄວາມຮຽນອ່ອນຂອງເຮົາເອງ, ຖ້າເຮົາຮຽນເກັ່ງແທ້ເຮົາກໍ່ບໍ່ຈຳເປັນຈະຕ້ອງໄປຮຽນເພີ່ມອີກ.
ພັກໂຮງຮຽນສາມເດືອນເຮົາໜ້າຈະໄດ້ໄປເຮັດຫຍັງຄັກໆ ແທນທີ່ການມາຮຽນເພີ່ມອີກຄັ້ງ. ແລ້ວເວລາກໍ່ຜ່ານພົ້ນໄປຈົນເຮົາຈົບມັດທະຍົມ ໄວຂອງການຄົ້ນຫາຄວາມສາມາດຂອງຕົນເອງ.
ຕອນນັ້ນເຮົາຮ້ອງເພງ, ຫຼິ້ນດົນຕີ ແລະ ຫຼິ້ນກິລາບໍ່ເປັນຈັກຢ່າງແມ່ນກະທັ່ງທັກສະໃນການເອົາຊີວິດລອດຄືການລອຍນ້ຳ, ກໍ່ພຽງແຕ່ເອົາໂຕອອກໃຫ້ຫ່າງຈາກນ້ຳເພື່ອຈະໄດ້ບໍ່ຈົມນ້ຳຕາຍກໍ່ເທົ່ານັ້ນ (ເພາະເຮົາກົ້ມໜ້າກົ້ມຕາຮຽນແຕ່ໜັງສື, ບໍ່ເຮັດກິດຈະກຳອື່ນ ເພື່ອອະນາຄົດຈະໄດ້ດີຄືເພິ່ນວ່າ, ແຕ່ປານນັ້ນຍັງຮຽນບໍ່ເກັ່ງຢູ່ ) ຫຼື ເປັນຍ້ອນເຮົາເອງທີ່ບໍ່ຊອກບໍ່ຂົນຂວາຍຫາ, ເພາະຄົນອື່ນທີ່ມີຄວາມສາມາດກໍ່ເຕັມໄປໝົດຢູ່. ຈົນທຸກວັນນີ້ຕ້ອງມານັ່ງຖາມ, ມານັ່ງໂຫຍຫາຕົນເອງໃນດ້ານທີ່ເຮົາບໍ່ເຄິີຍເຮັດໃຫ້ມັນໄດ້ສົມຫວັງຈັກເທື່ອທັງດ້ານດົນຕີ, ສິລະປະ ແລະ ກິລາ. ແລະ ມັນໄດ້ກາຍເປັນອາຊີບທີ່ມີຄ່າໂຕແພງໃນປັດຈຸບັນ.
ທັງທີ່ເວລາຮຽນເຮົາກໍ່ຫຼາຍຊົ່ວໂມງແຕ່ 8 ໂມງເຊົ້າຮອດ 4 ໂມງແລງ (ຍັງບໍ່ນັບເວລາຮຽນເພີ່ມ) ແຕ່ເປັນຫຍັງຜົນໄດ້ຮັບກໍ່ຍັງເປັນແບບນີ້ https://muan.sanook.com/41175/
ຫຼືວ່າເຮົາຄວນຫົວຂວັນຂໍ້ມູນນີ້ຄືຄົນເກັ່ງໆຫຼາຍຄົນເຮັດມາ ແລ້ວກໍ່ບອກກັນໄປວ່າເປັນຍ້ອນໂຕເອງບໍ່ຕັ້ງໃຈເອງ, ເຮົາບໍ່ຕ້ອງໄປໂທດລະບົບ, ຄິດບວກ... ກົ້ມໜ້າຮຽນໄປໃຫ້ມັນເກັ່ງທີ່ສຸດໃນໂຮງຮຽນ ແລ້ວໄປເສັງໄປຕ່າງປະເທດດ້ວຍລະບົບອຸປະຖຳທີ່ເຂົາໃຫ້ແລ້ວເຮົາກໍ່ຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກລະບົບນັ້ນໄປ.
ຖ້າເຮົາເກີດເປັນລູກຄົນບໍ່ມີເງິນ, ບໍ່ໄດ້ໄປຈ້າງຮຽນເພີ່ມຄືຕອນນັ້ນ ແລະ ຮຽນໃນລະບົບມາຕະຫຼອດ ເຮົາຈະຍັງໄດ້ເຂົ້າຮຽນມະຫາວິທະຍາໄລນຳໝູ່ຢູ່ບໍ່?