ເວລາຂອງເຮົາຢູ່ໃສ?

ໃນຊີວິດຂອງມະນຸດຄົນໜຶ່ງເຮົາຄິດວ່າເຮົາມີເວລາເຮັດເພື່ອຄວາມຫວັງ, ຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາໃນຫົວໃຈຂອງຕົນເອງຫຼາຍປານໃດ?
ຕອນເດັກເຮົາຖືກສັ່ງສອນໃຫ້ເປັນເດັກດີ, ເດັກຄຳຮູ້ ດ້ວຍການເປັນສິດທີ່ດີຂອງຄູ, ເປັນລູກທີ່ດີຂອງພໍ່ແມ່, ເປັນຫຼານທີ່ດີຂອງອາວອາປ້າລຸງ ເຮົາຈຶ່ງຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮັກ ແລະ ສົນໃຈ. ຖ້າເຮົາບໍ່ເຮັດຕາມເຂົາຈະຂຶງຕາໃສ່ເຮົາດ້ວຍຄຳທີ່ອອກຈາກປາກວ່າ: ພວກຂີ້ດື້, ບໍ່ຟັງຄວາມ. 
ເຮົາຈະເລືອກຮຽນສາຍທີ່ພໍ່ແມ່ຢາກໃຫ້ເຮົາຮຽນ, ເຮົາພະຍາຍາມຕັ້ງໃຈຮຽນເພື່ອບໍ່ຢາກໃຫ້ພໍ່ແມ່ເສຍໃຈ, ຖ້າເຮົາຮຽນໄດ້ຮຽນດີພໍ່ແມ່ກໍ່ຈະໄດ້ມີໜ້າມີຕາ, ໄປໃສກໍ່ຈະໄດ້ "ອວດລູກ" ໃຫ້ຄົນອື່ນຟັງ.
ຍາມຮຽນເຮົາຈະບໍ່ໂຕ້ຖຽງກັບຄູ ເພາະນັ້ນໝາຍເຖິງການເປັນລູກສິດທີ່ອວດສະຫຼາດ, ຫົວລ້ານລື່ນຄູ, ແລະ ມັນໝາຍເຖິງຄະແນນທີ່ອາດຈະຕົກຕ່ຳ ແລະ ບໍ່ໄດ້ໃບຍ້ອງຍໍ.
ຖ້າເຮົາມີແຟນໃນຕອນຮຽນສັງຄົມຈະຕີກາໃສ່ໜ້າວ່າເຮົາເປັນພວກ "ໃຈແຕກ".
ພໍເຮົາເຕີບໃຫຍ່ ແລະ ຮຽນຈົບເຮົາກໍ່ຈະຖືກຄາດຫວັງໃຫ້ຫາວຽກດີໆເຮັດ, ສ້າງຄອບຄົວ, ແຕ່ງງານ ແລະ ມີລູກ.
ເຮົາຖືກບີບບັງຄັບໃຫ້ແຕ່ງງານກັບຄົນທີ່ຫາກໍ່ຄົບ ພຽງເພາະອາຍບ້ານອາຍເມືອງ ແລະ ເປັນຂີ້ປາກຂອງໄທບ້ານ. ແຕ່ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ເຄີຍມາຊົດໃຊ້ ແລະ ທົດແທນເວລາໃນຊີວິດຂອງເຮົາທີ່ພວກເຂົາທຳລາຍດ້ວຍວາຈາຂອງເຂົາເລີຍແມ່ນແຕ່ຄັ້ງດຽວ.
ເມື່ອມີລູກ, ເຮົາຕ້ອງທຸ່ມເທເວລາທັງໝົດເພື່ອລ້ຽງ ແລະ ສັ່ງສອນລູກໃຫ້ເປັນຄົນດີ ຄົນຈຶ່ງນັບໜ້າຖືຕາວ່າເຮົາລ້ຽງລູກເປັນ. ທັງຍັງຕ້ອງຕອບແທນບຸນຄຸນພໍ່ແມ່ ສັງຄົມຈຶ່ງຈະຍົກຍ້ອງວ່າເຮົາເປັນລູກກະຕັນຍູ-ກະຕະເວທີ, ບໍ່ແມ່ນຄົນບາບໜາທີ່ຕ້ອງໄປຕົກນາລົກໝົກໄໝ້.
ແລ້ວເຮົາໄດ້ມີເວລາເຮັດເພື່ອຄວາມຝັນຂອງຕົນເອງຕອນໃດ?
ສຸດທ້າຍຖ້າເຮົາເປັນພວກທີ່ບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດ; ຄົນທັງຫຼາຍກໍ່ຈະບອກວ່າເຮົາເປັນພວກໂງ່ງ່າວ, ເອົາແຕ່ຫຼິ້ນແຕ່ກິນ, ບໍ່ຮູ້ຈັກສ້າງຊີວິດຂອງຕົນເອງ.