ອາຊີບທີ່ຮັກສຸດຫົວໃຈ

ໃນຊີວິດຂອງມະນຸດຄົນໜຶ່ງ ເຮົາອາດຈະຕ້ອງໄດ້ເຮັດຫຼາຍບົດບາດ, ຫລາຍໜ້າທີ່ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍອາຊີບ. ແຕ່ທີ່ສຸດຂອງຊີວິດໃນການຄົ້ນຫາຕົວຕົນຂອງຄົນໆໜຶ່ງເຮົາຈະຕ້ອງເປັນຢູ່ສອງບົດບາດສະເໝີຄື: ຜູ້ຮຽນ ແລະ ຜູ້ຖ່າຍທອດ.
ການຮຽນຄືການພັດທະນາຕົນເອງຢູ່ຢ່າງບໍ່ມີວັນສິ້ນສຸດ, ການເປິດໃຈເປັນຜູ້ຮຽນທີ່ດີຄືການບໍ່ຖືຕົວວ່າພຽງພໍແລ້ວ, ເປີດໃຈຮັບສິ່ງໃໝ່ດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ໄຮ້ດຽງສາ, ດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ບໍ່ຄັບແຄບ, ພ້ອມທີ່ຈະຮັບຮູ້ຄວາມແຕກຕ່າງຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ເຂົ້າໃຈມັນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຜູ້ຮຽນທີ່ດີຕ້ອງເປີດໃຈຟັງ, ຕ້ອງບໍ່ເຊື່ອໃນສິ່ງນັ້ນງ່າຍໆ, ຕ້ອງຕັ້ງຄຳຖາມ ແລະ ຕ້ອງກ້າສະແດງຄວາມເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງ.
ການຖ່າຍທອດຄືການສົ່ງຄວາມຮູ້ນັ້ນໄປສູ່ຜູ້ອື່ນ, ຄວາມຮູ້ເປັນສິ່ງດຽວທີ່ຍິ່ງຖ່າຍທອດຍິ່ງເພີ່ມພູນຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ຄູທີ່ດີຈະບໍ່ບອກຄຳຕອບໃຫ້ຜູ້ຮຽນ, ແຕ່ຄູຈະເປັນຜຸູ້ສົ່ງເສີມໃຫ້ເຮົາຫາຄຳຕອບນັ້ນດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ. ຄູທີ່ດີບໍ່ແມ່ນຄູທີ່ຕອບສະໜອງຄວາມຄາດຫວັງຂອງຕົນເອງ ແລະ ຜູ້ຮຽນດ້ວຍການເອົາຄະແນນເປັນຕົວຕັ້ງ. ຄູທີ່ດີບໍ່ແມ່ນຄູທີ່ຍ້ອງເຮົາໃນຍາມທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້ດີ ຫຼື ເມີນເສີຍຍາມເຮົາເຮັດຜິດ, ແຕ່ຄູທີ່ກ້າຮ້າຍ ແລະ ສັ່ງສອນເຮົາເວລາເຮົາເຮັດຜິດຕ່າງຫາກທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົານຳເອົາໄປປັບປຸງຕົນເອງໄດ້.
ໃນວັນທີ່ເຮົາຖອດຄາບຂອງນັກຮຽນອອກໄປໃຊ້ຊີວິດຈິງໃນສັງຄົມເຮົາຈະພົບວ່າການຮຽນຮູ້ນັ້ນຍາກກວ່າຮຽນໃນໂຮງຮຽນອີກຫຼາຍເທົ່າ. ໃນຊີວິດຈິງບໍ່ມີຄະແນນ, ບໍ່ມີຖືກທີ່ສຸດຫຼືຜິດທັງໝົດ, ຊີວິດບໍ່ມີຂາວບໍລິສຸດ ແລະ ດຳລ້ວນ, ແຕ່ມັນຄືການສະແດງບົດບາດດ້ວຍການລອງຜິດລອງຖືກຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ.
ຄົນມັກຄາດຫວັງໃຫ້ຄູເປັນຄົນທີ່ດີທີ່ສຸດ, ຄູຕ້ອງເປັນແບບຢ່າງ, ຄູຕ້ອງເກັ່ງ...ແຕ່ຄູທີ່ຫາຍາກທີ່ສຸດຄືຄູທີ່ຫັກລ້າງທຸກຄວາມເຊື່ອ ແລະ ສອນໃຫ້ເຮົາເຊົາເຊື່ອໃຫ້ໄດ້.