ປະກົດການອວດລູກ

ໃນລົດເມ:

ຄົນແປກໜ້າສອງຄົນມາພົບກັນແລ້ວລົມກັນເປັນເລື່ອງເປັນລາວ, ສາວຄວາມຍາວຄວາມຍືດໄດ້ຕັ້ງດົນເພາະລົມກັນເລື່ອງລູກ.
ຫົວຂໍ້ຫຼັກຄືລູກໄດ້ຮຽນຢູ່ໃສໂຮງຮຽນໃດ? ໂຮງຮຽນໃດດັງ? ໂຮງຮຽນໃດແພງ?...
ປະກົດການອວດລູກກັນມັນຄົງຈະມີມາແຕ່ກຳເນີດມະນຸດ ແລະ ຕິດໃນ DNA ເຮົາຈົນແກະອອກຈາກກັນບໍ່ໄດ້ແລ້ວ.
ເບິ່ງມື້ຮຽນກໍ່ສັ່ງເອົາສັ່ງເອົາວ່າ: ຮຽນໃຫ້ເກັ່ງເສັງໃຫ້ໄດ້ເດີລູກ, ແບບບໍ່ເຄີຍຖາມວ່າຮຽນຍາກບໍ່, ຍາກບ່ອນໃດ, ຄູສອນແນວໃດ, ມີບັນຫາໃນການເຂົ້າກັບໝູ່ຄູ່ໃນໂຮງຮຽນບໍ່, ອີກທັງບໍ່ເຄີຍສອນວິທີຮຽນເກັ່ງໃຫ້ເຮົາອີກ, ບອກແຕ່ໃຫ້ອ່ານໃຫ້ເລົ່າໃຫ້ທ່ອງ, ແລ້ວວິທີທີ່ຄົນຮຽນເກັ່ງເຂົາຮຽນເຂົາເຮັດແນວໃດກັນ, ເຂົານັ່ງອ່ານໜັງສືໝົດມື້ໝົດຄືນຊັ້ນບໍ?. ເຮົາຮຽນບໍ່ໄດ້ກໍ່ຈົ່ມລ້ຽງເຂົ້າສຸກເສຍເຂົ້າສານ, ຄືບໍ່ເອົາເຂົ້າສານໃຫ້ກິນຈະໄດ້ບໍ່ຕ້ອງເປືອງໄຟໜຶ້ງຫຼືຫຸງ. ທັງຈົ່ມໜັກຈົ່ມໜາວ່າຄົນຫາເງິນສົ່ງຮຽນມັນລຳບາກເປັນສອງເທົ່າ...ບລາໆ...ຕອນຈະເກີດເຮົາບໍ່ຖາມໂຕເອງເລີຍວ່າພ້ອມແລ້ວບໍ່ກັບພາລະທີ່ຈະຕາມມາ.
ບາງຄົນເຄີຍມາຈົ່ມໃຫ້ຟັງໃນການລູກໃຊ້ເງິນເປືອງເດືອນລະເທົ່າໃດ, ເຊິ່ງແພງກວ່າເງິນເດືອນຄູເຮົາອີກສອງສາມເທົ່າ. ບໍ່ຮູ້ວ່າຈົ່ມຢາກແກ້ໄຂ ຫຼື ຈົ່ມພາກພູມໃຈກັນແທ້. ເພາະຖ້າມີຄວາມສາມາດຈ່າຍ ແລະ ຄິດວ່າມັນພໍດີພໍງາມແລ້ວຄົງບໍ່ຈົ່ມ, ແຕ່ຖ້າແກ້ໄຂຄົງຈະບໍ່ໂອນເງິນໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າໄປເລື້ອຍໆແລ້ວລະ.
ແທ້ໆແລ້ວເຮົາເຄີຍຖາມລູກບໍ່ວ່າເຂົາຢາກຮຽນຫຍັງ, ຢາກເຮັດຫຍັງ ຫຼື ເຮົາລ້ຽງເຂົາໄວ້ເພື່ອຍັດຄວາມຝັນອັນບໍ່ສຳເລັດຜົນຂອງເຮົາໃສ່ໃຫ້ເຂົາເຮັດແທນ? ຫຼືວ່າສຸດທ້າຍກໍ່ຄວ້າອາກາດກັນທັງຄູ່.
ຕອນໄປຮ່ວມງານຂຶ້ນເຮືອນໃໝ່ຂອງໃຜບໍ່ຮູ້ (ໄປນຳພໍ່ແມ່) ພໍແຕ່ກ້າວຂາເຂົ້າປະຕູກໍ່ໄດ້ຍິນສຽງຈໍແຈກັນ: ລູກຂ້ອຍຮຽນຢູ່.... ລູກຂ້ອຍຮຽນ....ຂ້ອຍພໍຢາກແລ່ນກັບເມືອເຮືອນໃນຕອນນັ້ນເລີຍ ແລະ ຕັ້ງໃຈວ່າບໍ່ຢາກຈະໄປງານພົບປະຄົບງັນທີ່ເປັນຂອງ Generation ດຽວກັບພໍ່ແມ່ເຮົາອີກ ເພາະເມື່ອຍຟັງອັນວ່ານັ້ນລະ.
ເຮົາມີອິດສະລະພາບໃນການເລືອກຮຽນໜ້ອຍຫຼາຍປານໃດ ຫຼື ເຮົາເລືອກຮຽນເພາະກະແສມັນກຳລັງມາແຮງ ຫຼື ແຮງກົດດັນຈາກສັງຄົມ. ຕອນເລືອກສາຍຮຽນກ່ອນເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລ ເຮົາເຄີຍໄດ້ຍິນຄົນລົມກັນ: "ຢາກໃຫ້ລູກໄປຮຽນແພດ" ຫຼື "ເຮົາຈະໄປຮຽນແພດ", ຂ້ອຍເລີຍຖາມເຂົາວ່າ: "ເປັນຫຍັງ" ເຂົາມີຄຳຕອບແບບມີເຫດຜົນຫຼາຍ "ຍ້ອນຈະໄດ້ປົວພໍ່ແມ່ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຕົນເອງໄດ້" . ຂ້ອຍງຶກຫົວກຶກໆ ບໍ່ຮູ້ຈະເວົ້າຫຍັງຕໍ່ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ຄິດຄຳຖາມຂຶ້ນມາໄດ້ວ່າ: "ຖ້າສົມມຸດບໍ່ໄດ້ເປັນທ່ານໝໍແຕ່ເຮົາມີເງິນແລ້ວສົ່ງເຂົາໄປໂຮງໝໍເດ, ບໍ່ໄດ້ຫວາ?" ເຂົາຕອບວ່າ: "ໄດ້, ແຕ່ອາດບໍ່ຄືເຮົາປົວເອງ", ຂ້ອຍຖາມຕໍ່ວ່າ "ຖ້າເຮົາຮຽນກ່ຽວກັບກະດູກແລ້ວເຂົາເປັນໂລກຫົວໃຈເດ, ເຮົາຈະປົວເຂົາເອງແນວໃດ?", ເຂົາວ່າ: "ບໍ່, ເຮົາຈະຮຽນແພດທົ່ວໄປ". ໝົດຄຳຊິເວົ້າອີຫຼີບາດນີ້.

ຕອນລູກຈະໄປຮຽນຕ່າງປະເທດເຮົາຮີບຕັ້ງໂຕະຈັດງານ ເພື່ອສະຫຼອງ ແລະ ອວຍພອນໃຫ້ເດີນທາງໂດຍສະຫວັດດີພາບ; ທັງອົບອຸ່ນຈິດໃຈໃຫ້ກັນ ແລະ ກັນ.
ຕອນລູກກັບບ້ານເຮົາກໍ່ຈັດງານຮັບຂວັນກັນອີກ. ສະແດງວ່າຂວັນຄົນເຮົາຂ້ອນຂ້າງອ່ອນໄຫວ ຕ້ອງຈັດພິທີທັງສົ່ງທັງຮັບ. ຈະໄປຊື່ໆມາຊື່ໆບໍ່ໄດ້ເພາະຈະເຮັດໃຫ້ຂວັນຕື່ນ ແລະ ອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາບໍ່ສະບາຍໄດ້.

ໃນວັນຮັບປະລິນຍາບັດ ຫຼື ງານຮັບໃບປະກາດ ກໍ່ຈະມີການທີ່ຄອບຄົວ-ຍາດພີ່ນ້ອງມາຮ່ວມຍິນດີເປັນທຳມະດາ ເພາະເປັນມື້ຈົບການສຶກສາທີ່ລໍຄອຍມາແສນນານຕັ້ງ 4 ປີ. ແຕ່ມີໃຜແດ່ທີ່ສະຫຼອງເພື່ອການເລີ່ມຕົ້ນການເຮັດວຽກໃນອີກຕະຫຼອດຊີວິດຂ້າງໜ້າ.

ເພາະເຮົາກໍ່ຕ້ອງຍອມຮັບວ່າລູກຄືຄວາມພາກພູມໃຈຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ໄດ້ລ້ຽງດູມາເປັນຢ່າງດີ, ບໍ່ແປກທີ່ພໍ່ແມ່ຈະຢາກເວົ້າໃຫ້ໃຜໆຟັງໃນດ້ານທີ່ເປັນຜົນງານຊິ້ນເອກຂອງເຂົາ. ສົມມຸດເຮົາລອງຄິດພາບພໍ່ແມ່ຄົນພວກນີ້ຈະລົມເລື່ອງລູກຂອງຕົນໃຫ້ໃຜຟັງວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ເຊັ່ນພໍ່ແມ່ຂອງ Stephen hawking, Steve Jobs, Albert Einstein, Mark Skalberg, J. K. Rowling; Hitler ... ເຂົາອາດຕ້ອງໃຊ້ເວລາຫຼາຍກວ່າພໍ່ແມ່ຄົນອື່ນໃນການສັນທະຍາຍໃຫ້ຄົນຟັງ... ລູກຂ້ອຍເຮັດລະເບີດປະລະມະນູໄດ້ໃດ໊, ກ່ອນຈະເຮັດໄດ້ເຂົ້າຫ້ອງທົດລອງເປັນປີກໍ່ບໍ່ອອກມາ....; ລູກຂ້ອຍເຮັດ facebook; ລູກຂ້ອຍຜະລິດໜ້າຈໍສຳພັດເປັນຄົນທຳອິດ; ລູກຂ້ອຍເຮັດວິໄຈເລື່ອງດວງດາວ....; ລູກຂ້ອຍຂຽນວັນນະກຳເຍົາວະຊົນທີ່ຂາຍດີທີ່ສຸດໃນໂລກ ແລະ ເລື່ອງອື່ນໆອີກ.... ເຮົາລອງຄິດເບິ່ງວ່າພວກເຂົາຈະຕ້ອງເລົ່າດົນປານໃດຈຶ່ງຈະສົມຄວາມພູມໃຈທີ່ເຂົາເຈົ້າມີຕໍ່ຄວາມເກັ່ງກາດຕໍ່ລູກເຂົາເຈົ້າ. ຫຼືພໍ່ແມ່ຂອງ Adolf Hitler ຈະເລົ່າແນວໃດ: ລູກຂ້ອຍກໍ່ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ ແບບນີ້ບໍ່??