ສາວປະນົມ.

ຄຳວ່າ "ນົມ" ບາງຄັ້ງກໍ່ເປັນຄຳທີ່ຟັງແລ້ວທຳມະດາເຊັ່ນ: ເອົາລູກກິນນົມ, ໄປຊື້ນົມໃຫ້ລູກ, ບ້ານຜານົມ...ແຕ່ບາງຄັ້ງຟັງແລ້ວເຮັດໃຫ້ຮູ້ສຶກຄືຫຍາບຄາຍຖ້າມາໃຊ້ອະທິບາຍຮູບຮ່າງຂອງຜູ້ຍິງເຊັ່ນ: ອີ່ນັ້ນນົມໃຫຍ່, ສາວນົມຍານ, ນົມນ້ອຍປານໝາກນາວ... ການໃຊ້ຄຳວ່ານົມຈະສຸພາບ-ຫຍາຍຄາຍແນວໃດຖືວ່າຂຶ້ນຕາມສະຖານະການໃນການໃຊ້, ບາງຄັ້ງກໍ່ເປັນຄຳເວົ້າຫຼິ້ນກັນໃນວົງເຫຼົ້າ. ແຕ່ຖ້າເກີດລູກແລ້ວບໍ່ມີນ້ຳນົມໃຫ້ລູກກິນອັນນີ້ຖືວ່າເປັນເລື່ອງອຸກອັ່ງຂອງບັນດາແມ່ໆທັງຫຼາຍ.

ຕາມຄຳເລົ່າຂານຕຳນານແບບປາກເປົ່າ, ພະທາດພະນົມອາດແມ່ນຜັນສຽງມາຈາກພະທາດປະນົມ, ເພາະແມ່ນຜູ້ຍິງສ້າງແລ້ວຢາກໃຫ້ແລ້ວໄວ້ເລີຍປະນົມສ້າງ, ເຮັດຜູ້ຊາຍແຫ່ກັນມາເບິ່ງຈົນຕາຄ້າງ, ບໍ່ເປັນອັນສ້າງທາດຕົນເອງ. ແຕ່ຄວາມຈິງໃນສະໄໝກ່ອນຜູ້ຍິງອາດປະນົມເປັນປົກກະຕິວິໄສກັນຢູ່ແລ້ວ ສັງເກດເບິ່ງຮູບແຕ້ມຢູ່ວັດມີແຕ່ຮູບສາວປະນົມ, ສ່ວນຜູ້ຊາຍນຸ່ງເສື້ອ. ຖ້າເຮົາໄປເປີດເບິ່ງປຶ້ມຮູບພາບທີ່ນັກຖ່າຍຮູບຊາວຕາເວັນຕົກໄດ້ພາກັນແບກກ້ອງຖ່າຍຮູບຂະໜາດໃຫຍ່ເຂົ້າມາບັນທຶກພາບຂອງຊາວອາຊີອາຄະເນເອົາໄວ້, ເຮົາກໍ່ຈະໄດ້ເຫັນວ່າ ຄົນທີ່ນຸ່ງເສື້ອແມ່ນບັນດາເຈົ້ານາຍ ແລະ ຂຸນນາງຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ທັງຫຼາຍ, ສ່ວນຜູ້ເປັນບ່າວໄພ່, ຂ້າທາດບໍລິວານແມ່ນບໍ່ໄດ້ນຸ່ງເສື້ອ. ນັ້ນອາດເວົ້າໄດ້ວ່າການນຸ່ງເສື້ອແມ່ນເຄື່ອງມືບົ່ງບອກສະຖານະທາງສັງຄົມ. ຄົນສະໄໝຕໍ່ມາຄົງຕໍ່ສູ້ກັນເພື່ອໃຫ້ໄດ້ນຸ່ງເສື້ອເພື່ອບົ່ງບອກຄວາມເທົ່າທຽມກັນຫຼາຍຂຶ້ນ. 

ໃນຂະນະທີ່ສົນທະນາກັນເລື່ອງປະນົມ ນ້ອງຊາຍໄດ້ເລົ່າເຖິງເຫດການທີ່ເຕືອນຄວາມຊົງຈຳເມື່ອພວກເຮົາຍັງນ້ອຍ ເຮົາເຫັນຄົນໄທບ້ານທີ່ເປັນຄົນທ້ອງຖິ່ນ (ເພາະຄອບຄົວເຮົາຖືວ່າເປັນຄອບຄົວທີ່ຍ້າຍເຂົ້າມາຢູ່ໃໝ່) ພາກັນປະນົມຕາມບ້ານ (ແກ້ເສື້ອ, ບໍ່ນຸ່ງເສື້ອຊ້ອນ) ກໍ່ບໍ່ເຫັນວ່າມີໃຜວ່າຫຍັງ, ຜົວຂອງລາວກໍ່ບໍ່ໄດ້ນຸ່ງເສື້ອຄືກັນ. ບາງຄົນເວລາບໍ່ນຸ່ງເສື້ອຢູ່ເຮືອນ, ພໍຢາກຍ່າງອອກໄປຊື້ເຄື່ອງຕາມບ້ານ, ກໍ່ພຽງແຕ່ເອົາສິ້ນຂຶ້ນມາຮັດເອິກ, ເອົາເງິນຍັດໄວ້ຮ່ອງເອິກ ແລ້ວກໍ່ຍ່າງເລາະໄປລົມກັບຄົນນັ້ນຄົນນີ້ ຢ່າງເບີກບານ, ປານເຮົານຸ່ງຊຸດສາຍດ່ຽວ-ເກາະເອິກກັນດຽວນີ້ ພຽງແຕ່ຕ່າງກັນບ່ອນວ່າເຮົາເອີ້ນມັນວ່າສິ້ນແຕ້ມ. ແຕ່ພໍເຮົາເລີ່ມເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນປະກົດການນີ້ເລີ່ມຄ່ອຍໆຈາງຫາຍໄປຢ່າງບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ. ຈົນໄດ້ມາລົມກັນອີກຄັ້ງໜຶ່ງເຮົາຈຶ່ງພົບວ່າເຫດການປະນົມນັ້ນເປັນພຽງຄວາມຊົງຈຳໄວເດັກ. ໃນປີ 2015 ຂ້ອຍໄດ້ມີໂອກາດພາແມ່ໄປທ່ຽວປາສາດຫີນວັດພູ, ແຕ່ເນື່ອງຈາກເວລາມັນຄຳ່ຄ້ອຍຫຼາຍແລ້ວພວກເຮົາຈຶ່ງຕັດສິນໃຈພັກຄ້າງຄືນທີ່ເຮືອນພັກຢູ່ຕີນພູນັ້ນເລີຍ. ພໍຕື່ນເຊົ້າມາເຮົາກໍ່ກຽມໄປບ່ອນອື່ນຕໍ່, ກ່ອນອອກຈາກໝູ່ບ້ານດ້ວຍລົດສອງແຖວທີ່ນັດໄວ້, ເຈົ້າຂອງເພິ່ນໄດ້ຖ້າລູກຄ້າອີກກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ເປັນຄົນໄທບ້ານກຳລັງຈະເດີນທາງໄປປະເທດໄທ, ຟັງຈາກການສົນທະນາແລ້ວຈັບໃຈຄວາມໄດ້ວ່າເຂົາເຈົ້າກຳລັງເດີນທາງກັບໄປເຮັດວຽກຢູ່ໄທ, ຄົງຈະໄປຢູ່ພຸ້ນມາແລ້ວຫຼາຍປີເຕີບ, ຄັ້ງນີ້ກັບມາຢາມບ້ານ. ແມ່ຂອງພວກເຂົານັ່ງປິ່ນໜ້າໃສ່ລູກຊາຍສອງຄົນ, ພໍ່ນັ່ງຢູ່ອີກດ້ານໜຶ່ງ ຢູ່ໃນເຮືອນທີ່ເປີດປະຕູຈ່າງປ່າງຢູ່, ມີແກ້ວເບຍຕັ້ງຮຽງຢູ່ຂ້າງ ຕາມຮີດໄທບ້ານຮັບ-ສົ່ງກັນຂຶ້ນ-ລົງເຮືອນຕ້ອງມີນ້ຳຕາຜີິເຜດ. ປະເດັນຄືທັງພໍ່ແລະແມ່ແມ່ນບໍ່ໄດ້ນຸ່ງເສື້ອ ພວກເຂົາກໍ່ນັ່ງລົມກັນສັ່ງລາແບບບໍ່ຟ້າວບໍ່ຟັ່ງ, ແມ່ປ້າກໍ່ນັ່ງເອົາແຂນສອກເທົ້າຂາຂອງຕົນເອງຢູ່, ນົມກໍ່ຍານຕາບຊາບຕາມພາສາຜູ້ເຖົ້າອາຍຸກາຍຫົກສິບ. ຕອນທຳອິດຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກແປກໃຈເລັກນ້ອຍ ແຕ່ເບິ່ງໄປແລ້ວມັນກໍ່ຄືເຄີຍໆເຫັນ, ຄິດວ່າຮີດຄອງເຮົາກໍ່ຍັງຮັກສາໄວ້ໄດ້ໝັ້ນຄົງດີຢູ່. ຄວາມເທົ່າທຽມກັບເພດຊາຍກໍ່ສູງຫຼາຍ, ຫຼາຍກວ່າຄົນໃນເອີລົບທີ່ຮຽນຮ້ອງກັນແລ້ວຮຽກຮ້ອງກັນອີກ, ຍັງບໍ່ໄດ້ມາແບບນີ້. ຕົວຢ່າງໃນງານກິລາລະດັບສາກົນທີ່ເຮົາເຫັນການຖ່າຍທອດສົດທັງຫຼາຍ, ເວລາທີ່ນັກກິລາຊາຍຢູ່ໜ້າສະໜາມແກ້ເສື້ອຫຼິ້ນຕໍ່ບໍ່ເປັນຫຍັງເລີຍແມ່ນແຕ່ນ້ອຍ, ແຕ່ເລລານັກກິລາຍິງຈະແກ້ເສື້ອ ທັງທີ່ມີເສື້ອຊ້ອນໃນແບບກິລາຢູ່ຍັງບໍ່ໃຫ້ແກ້. ນັກກິລາຍິງທັງຫຼາຍເຂົາເລີຍມີວິທີປ່ຽນເສື້ອໜ້າສະໜາມທີ່ເຫັນແລ້ວກໍ່ຮ້ອງ "ໂອຍ" ອອກມາເລີຍເພາະຕອນຍັງນ້ອຍເຮົາກໍ່ເຮັດຄືກັນ. ໃນຊົ່ວໂມງກິລາຂອງໂຮງຮຽນຂ້ອຍເປັນຄົນໜຶ່ງທີ່ຄ້ານໄປປ່ຽນເສື້ອໃນຫ້ອງນ້ຳ, ໜຶ່ງເພາະມັນໄກ, ສອງເພາະມັນເໝັນຫຼາຍໄດ້ກິ່ນແລ້ວຢາກຮາກແຕກແຕ່ 10 ແມັດກ່ອນໜ້າ; ຈຶ່ງຕ້ອງປ່ຽນເສື້ອໃນຫ້ອງຮຽນເລີຍໂດຍການເອົາເສື້ອໂຕທີ່ເຮົາຢາກນຸ່ງມາສຸບໃສ່, ບໍ່ຕ້ອງສອດແຂນເຂົ້າເທື່ອ, ເອົາມືແກະກະດຸມເສື້ອທີ່ເຮົາຢາກແກ້ ຫຼື ຖ້າເປັນເສື້ອບໍ່ມີດຸມກໍ່ປົດແຂນອອກຈາກບ້ວງເສື້ອເຂົ້າທາງໃນ, ຮູດມັນອອກມາທາງລຳຄໍ, ແລ້ວສອດແຂນເຂົ້າເສື້ອໂຕນອກທີ່ເຮົາຢາກນຸ່ງກໍ່ຖືວ່າເປັນອັນຮຽບຮ້ອຍ. 

ຖ້າເວົ້າກັນດ້ານແຟຊັ່ນຂອງຄວາມໂປ້ເປືອຍເຮົາຕ້ອງໄປຫາເບິ່ງໃນ internet, ວາລະສານ, ປ້າຍໂຄສະນາ ທີ່ຈ້າງດາຣາມາຄ່າຕົວແພງໆ ເຮົາພັດເຫັນວ່າມັນງາມ (ເຖິງປາກຈະວິຈານ) ໃຈເຮົາກໍ່ຍັງຢາກເບິ່ງ. ອັນທີ່ຈິງເຮົາ ແລະ ອີກຫຼາຍປະເທດໃນພູມີພາກ ແລະ ແຖບອາຟຣິກາອາດເປັນຕົ້ນແບບຂອງ fashion ຄວາມ node ທີ່ໂລກເຂົາໂຫຍຫາກັນກໍ່ເປັນໄດ້.